0

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است آموزش های بیشتری را اضافه کنید

میراگر ساختمان از 0 تا 100 (راهکاری نوین برای کاهش خسارات زلزله و ارتقای ایمنی سازه‌ها)

  • نویسنده: مرجان هرندی

  • تاریخ انتشار: 7 فروردین 1404

  • 0 دیدگاه

میراگر ساختمان

زلزله همواره به‌عنوان یکی از خطرناک‌ترین بلایای طبیعی شناخته شده که می‌تواند آسیب‌های جدی به سازه‌ها و انسان‌ها وارد کند. به همین دلیل، مهندسان عمران و متخصصان حوزه مقاوم‌سازی ساختمان، روش‌های مختلفی را برای کاهش اثرات زلزله توسعه داده‌اند. میراگرهای لرزه‌ای یکی از این راهکارها هستند که با کاهش شدت ارتعاشات، پایداری ساختمان را افزایش می‌دهند. در ادامه به بررسی دقیق‌تر این فناوری می‌پردازیم.

میراگر ساختمان

مقاله پیشنهادی: بررسی انواع سیستم های سازه ای

تاریخچه میراگرها

نخستین ایده‌های مرتبط با میراگرهای فلزی تسلیم‌شونده در دهه ۱۹۷۰ میلادی مطرح شد. از آن زمان تاکنون، تحقیقات گسترده‌ای در زمینه طراحی و توسعه میراگرهای گوناگون صورت گرفته است. در طول سال‌ها، روش‌های مختلفی برای بهبود عملکرد این تجهیزات پیشنهاد شده است که شامل میراگرهای X شکل، میراگرهای ورق‌های مثلثی، میراگرهای شکاف‌دار، میراگرهای سربی تزریقی و میراگرهای آلیاژهای حافظه‌دار شکلی می‌شود. هر یک از این روش‌ها دارای مزایا و محدودیت‌های خاص خود هستند و در موقعیت‌های مختلف مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

مقاله پیشنهادی: معرفی انواع بارهای وارده بر ساختمان

کنترل ارتعاش در سازه‌ها

یکی از اهداف کلیدی در طراحی ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله، کاهش آسیب‌های ناشی از ارتعاشات شدید است. این کار به‌منظور جلوگیری از تخریب سازه، کاهش خسارات مالی و افزایش ایمنی ساکنان انجام می‌شود. در این راستا، روش‌های مختلفی برای کنترل ارتعاشات توسعه داده شده‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان به جداسازهای لرزه‌ای در پایه سازه و میراگرهای مختلف اشاره کرد. این تکنولوژی‌ها باعث کاهش انتقال انرژی زلزله به ساختمان شده و عملکرد کلی آن را بهبود می‌بخشند. با پیشرفت فناوری، محققان موفق به توسعه انواع متعددی از میراگرها و جداسازهای لرزه‌ای شده‌اند. این سیستم‌ها دارای طراحی‌های متنوعی هستند که بسته به نوع سازه و سطح خطر زلزله در مناطق مختلف، انتخاب و به‌کار گرفته می‌شوند. هر یک از این تجهیزات دارای ویژگی‌های منحصر‌به‌فردی هستند که بر اساس نیاز پروژه، مورد بررسی و انتخاب قرار می‌گیرند.

کنترل ارتعاش در سازه‌ها

انواع روش‌های کنترل ارتعاشات در سازه

روش‌های کنترل ارتعاش در ساختمان‌ها به‌طور کلی در سه گروه اصلی قرار می‌گیرند:

1.    سیستم کنترل فعال

در سیستم‌های کنترل فعال، هنگام وقوع زلزله داده‌هایی از حرکت زمین و تغییرات سازه توسط حسگرها جمع‌آوری شده و به یک پردازشگر مرکزی ارسال می‌شود. این پردازشگر با تحلیل اطلاعات دریافتی، واکنش مناسب را تعیین کرده و از طریق محرک‌های مکانیکی، نیروهای کنترلی لازم را به سازه اعمال می‌کند. این سیستم‌ها معمولاً از فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند جرم متحرک فعال، دمپرهای هوشمند و سیستم‌های تغییر سختی در لحظه بهره می‌برند. استفاده از سیستم‌های کنترل فعال به دلیل نیاز به منبع انرژی خارجی و هزینه‌های بالا محدود به پروژه‌های خاصی مانند آسمان‌خراش‌ها و تأسیسات حیاتی می‌شود.

2.    سیستم کنترل غیرفعال

سیستم‌های کنترل غیرفعال به گونه‌ای طراحی شده‌اند که نیازی به منبع انرژی خارجی نداشته باشند و بتوانند تنها با استفاده از ویژگی‌های مکانیکی خود، ارتعاشات سازه را کاهش دهند. در این روش، انرژی لرزه‌ای از طریق تجهیزات خاصی نظیر میراگرهای ویسکوز، میراگرهای اصطکاکی، جداسازهای لرزه‌ای و میراگرهای فلزی تسلیم‌شونده جذب و مستهلک می‌شود. یکی از مزایای این روش، سادگی طراحی، هزینه کمتر و نگهداری آسان‌تر در مقایسه با سیستم‌های فعال است. از آنجایی که این سیستم‌ها نیازی به برق یا تجهیزات پیچیده ندارند، استفاده از آن‌ها در ساختمان‌های متداول بسیار رایج است.

3.    سیستم کنترل نیمه‌فعال

سیستم‌های کنترل نیمه‌فعال ترکیبی از ویژگی‌های سیستم‌های فعال و غیرفعال را ارائه می‌دهند. این سیستم‌ها معمولاً شامل تجهیزات هوشمندی هستند که به کمک حسگرها و پردازنده‌ها، تنظیمات خاصی را روی میراگرها یا جداسازهای سازه‌ای اعمال می‌کنند. برخلاف سیستم‌های فعال، این روش به منبع انرژی زیادی نیاز ندارد و در بیشتر موارد از باتری‌های کم‌مصرف یا منابع تغذیه کمکی برای اعمال تغییرات کوچک در مشخصات دینامیکی سازه استفاده می‌کند. میراگرهای مگنتورئولوژیکی از جمله رایج‌ترین نمونه‌های سیستم‌های کنترل نیمه‌فعال هستند که می‌توانند با تنظیم میزان مقاومت خود در لحظه، به کاهش ارتعاشات ساختمان کمک کنند.

مقاله پیشنهادی: مقایسه اسکلت فلزی و بتنی 

میراگر چیست و چرا در ساختمان نصب می‌شود؟

میراگر یک سیستم کنترل لرزه‌ای است که انرژی جنبشی زلزله را جذب کرده و مانع انتقال آن به سازه می‌شود. هدف اصلی استفاده از میراگرها، کاهش جابه‌جایی و نیروهای وارد بر سازه است تا میزان خسارات احتمالی کاهش یابد. این سیستم‌ها به‌طور خاص در ساختمان‌های بلند، پل‌ها، سازه‌های صنعتی و حتی بیمارستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.

کنترل ارتعاش در سازه‌ها

انواع میراگرهای ساختمان

1.  میراگر ویسکوز (Viscous Damper)

این نوع میراگر از یک مایع ویسکوز (مانند روغن‌های سیلیکونی) برای جذب انرژی لرزه‌ای استفاده می‌کند. با حرکت سازه، پیستون داخل این مایع حرکت کرده و باعث تبدیل انرژی جنبشی به گرما می‌شود. این فرآیند به کاهش ارتعاشات کمک می‌کند.

2.  میراگر اصطکاکی (Friction Damper)

عملکرد این نوع میراگر مشابه ترمز خودرو است. در این سیستم، سطوح اصطکاکی مخصوصی هنگام وقوع زلزله روی یکدیگر حرکت کرده و با ایجاد اصطکاک، انرژی زلزله را مستهلک می‌کنند. این نوع میراگر به دلیل سادگی طراحی و هزینه کم، یکی از پرکاربردترین گزینه‌ها محسوب می‌شود.

3.  میراگر جرمی تنظیم‌شده (Tuned Mass Damper - TMD)

میراگر جرمی تنظیم‌شده شامل یک جرم معلق است که در بالاترین نقطه ساختمان نصب می‌شود. این جرم به کمک فنر و دمپر تنظیم شده و هنگام وقوع زلزله، در جهت مخالف حرکت سازه نوسان می‌کند. این حرکت باعث کاهش ارتعاشات کلی ساختمان می‌شود و معمولاً در برج‌های بلند و پل‌های معلق مورد استفاده قرار می‌گیرد.

4.  میراگر فلزی تسلیم‌شونده (Yielding Damper)

در این نوع میراگر، از فلزات خاصی مانند فولاد استفاده می‌شود که هنگام زلزله تغییر شکل داده و انرژی لرزه‌ای را جذب می‌کنند. با این روش، انرژی زلزله به جای تخریب ساختمان، صرف تغییر شکل کنترل‌شده می‌شود. این میراگرها بسیار پایدار، مقرون‌به‌صرفه و مقاوم در برابر خرابی هستند.

5.  میراگر مگنتورئولوژیکی (Magnetorheological Damper)

این نوع میراگر یک سیستم هوشمند و قابل تنظیم است که شامل یک مایع مغناطیسی می‌شود. با تغییر میدان مغناطیسی، میزان چسبندگی و عملکرد میراگر تنظیم می‌شود. این میراگرها می‌توانند به‌صورت فعال و تطبیقی بر اساس شدت زلزله تنظیم شوند و عملکرد بهینه‌ای ارائه دهند.

6.  میراگر هیدرولیکی (Hydraulic Damper)

این نوع میراگر شامل سیستم‌های سیال تحت فشار است که با جابه‌جایی پیستون، انرژی لرزه‌ای را جذب کرده و باعث کاهش تکان‌های شدید ساختمان می‌شود. این میراگرها به دلیل عمر طولانی و عملکرد عالی در پروژه‌های بزرگ و ساختمان‌های حیاتی کاربرد دارند.

7.  میراگر تسلیمی سربی (Lead Rubber Damper - LRB)

این میراگر ترکیبی از لایه‌های لاستیکی و هسته‌های سربی است. سرب در هنگام زلزله تغییر شکل داده و انرژی زلزله را مستهلک می‌کند. این نوع میراگر معمولاً در جداسازهای لرزه‌ای پی ساختمان‌ها و پل‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مقاله پیشنهادی: قاب خمشی چیست و مقایسه آن با سیستم مهاربندی

مزایای استفاده از میراگرها

•    کاهش میزان خسارات سازه‌ای و افزایش طول عمر ساختمان‌ها 
•    بهبود سطح ایمنی ساکنان و کاهش خطرات جانی 
•    افزایش انعطاف‌پذیری سازه و جلوگیری از شکست‌های ناگهانی 
•    کاهش هزینه‌های بازسازی و تعمیر ساختمان بعد از زلزله
•    کاربردهای میراگرها در ساختمان‌سازی
میراگرها در برج‌های بلند، پل‌ها، تونل‌ها، بیمارستان‌ها، مراکز داده، نیروگاه‌ها و ساختمان‌های حیاتی به کار گرفته می‌شوند. در بسیاری از کشورهای زلزله‌خیز مانند ژاپن، آمریکا و ایران، استفاده از این فناوری به یک الزام تبدیل شده است.

مقاله پیشنهادی: بادبند یا مهاربند چیست؟

استانداردها و ضوابط طراحی میراگرها

برای طراحی و اجرای میراگرهای لرزه‌ای، استانداردها و ضوابط مختلفی وجود دارد که مهندسان و طراحان باید آن‌ها را رعایت کنند. برخی از مهم‌ترین استانداردهای بین‌المللی و ملی در این زمینه عبارتند از:
•    استاندارد ASCE 7 (حداقل الزامات طراحی ساختمان‌ها در برابر زلزله) که در آمریکا مورد استفاده قرار می‌گیرد.
•    استاندارد FEMA 356 و FEMA 450 که راهنمای مقاوم‌سازی ساختمان‌ها در برابر زلزله را ارائه می‌دهد.
•    استاندارد Eurocode 8 که در اروپا برای طراحی لرزه‌ای سازه‌ها به‌کار می‌رود.
•    استانداردهای ملی ایران نظیر آیین‌نامه 2800 که دستورالعمل‌های لازم برای طراحی ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله را مشخص می‌کند.
•    راهنمای AISC و ACI که برای طراحی اجزای فولادی و بتنی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
رعایت این استانداردها تضمین می‌کند که میراگرهای مورد استفاده در یک پروژه، عملکرد مطلوبی داشته و در هنگام زلزله به‌درستی عمل کنند.

استانداردها و ضوابط طراحی میراگرها

مقاله پیشنهادی: مقایسه اسکلت فلزی و بتنی 

توسعه فناوری‌های کنترل ارتعاش در ساختمان‌ها نقش مهمی در بهبود ایمنی و کاهش آسیب‌های ناشی از زلزله ایفا می‌کند. سیستم‌های کنترل لرزه‌ای، اعم از فعال، غیرفعال و نیمه‌فعال، بسته به شرایط و نیاز پروژه، انتخاب شده و به کار گرفته می‌شوند. در حالی که روش‌های کنترل غیرفعال به دلیل سادگی و مقرون‌به‌صرفه بودن محبوبیت بیشتری دارند، سیستم‌های فعال و نیمه‌فعال نیز در سازه‌های خاص و حیاتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. با پیشرفت تحقیقات و فناوری، انتظار می‌رود که روش‌های کنترل ارتعاش در آینده بهینه‌تر شده و عملکرد بهتری را در برابر زمین‌لرزه‌های بزرگ ارائه دهند. امیدوارم از این مقاله لذت برده باشید.

دیدگاه‌ها

افزودن دیدگاه